Bohemian Burgers

Ky është shkrimi i dytë për Hamburgerat, por jo sepse jam kaq e “çmendur” pas tyre, por sepse më pëqen të gjej vende që ofrojnë një risi dhe janë konceptuar ndryshe nga ato vendet ku investimi kryesor bëhet në tavane të varura dhe kolltuqe masive.

Bohemian Burgers është një vend relativisht i ri dhe ndoshta pak më larg zonave të populluara të qytetit, por përsëri i lehtë për t’u gjetur. Ambjenti i vogël dhe minimalist të imponon të jesh i shpenguar dhe shumë rehat, ku mund të lexosh edhe ndonjë libër nga këndi i librave teksa pret (pak gjatë) për Burgerin tënd. Kuzhina e dukshme të jepte një ndjesi besimi, kurse këndi i fëmijëve m’u duk shumë funksional, sidomos për faktin që zakonisht mungon nëpër bare dhe restorante se mesa duket u prish estetikën.

© Bohemian Burgers Facebook Page

© Bohemian Burgers Facebook Page

Për sa i përket menusë dhe zgjedhjeve tek Bohemian Burger, nuk mund të ankohesh sepse ka diçka për çdo shije, përfshi edhe burgers vegjetariane ose veganë, me përbërës që rrallë herë i gjen të përdorura në restorantë (tofu apo seitan psh).  Gjithashtu ka edhe një zgjedhje të mirë pijesh të bëra vetë (limonatë më xhinxher apo çaj i ftohtë ) apo supat e ditës ku ne shijuam atë me banane dhe qumësht kokosi.

Unë porosita një Persian Burger vegjetarian, me qoften me qiqra, që të them të drejtën m’u duk sikur i mungonte diçka. Ndoshta prisja që të kishte një përdorim më të fortë të erëzave karakteristike dhe shija të ishte më e theksuar. Kurse tek Bohemian Deluxe Cheese Burger i miqve të mi, mishi ishte shumë i shijshëm por do të kishte qënë mirë nëse do të ishim pyetur më parë se sa të pjekur e donim.

Bohemian Deluxe Cheeseburger 

Persian Burger

Më pëlqeu idea e kastravecëve trushi të bërë vetë, por ato nuk i jepnin mjaftueshëm atë thartësinë që ka nevojë zakonisht një burger i mirë për të qënë i balancuar. Buka gjithashtu është një tjetër element që bën diferencën dhe mendoj se duhet të ishte zgjedhur pak më me kujdes, siç ishin zgjedhur detajet e tjera.

Çmimet variojnë midis 440 dhe 640 Lekë për Burgerat, që është një çmim i pranueshëm, sidomos për faktin që kanë përbërës pak më të veçantë dhe të kushtueshëm.

Unë me siguri do të kthehem përsëri për të pruavuar të tjerë: Sweet!

Vende që i dua në Tiranë: Hemingway Bar Tirana

Nuk di sa lokale ka saktësisht në Tiranë, por di që ka shumë të tillë pa personalitet, shije apo avantazh konkurrues.

Dëshira për të patur një lokal, ku të jesh ‘pronari’ (dhe të dukesh interesant në sy të të tjerëve) zakonisht nuk është premisë për sukses. Përvec faktit që ky është një biznes shumë i vështirë në vetvetë, këtu në Tiranë shtohet edhe fakti që tregu dhe konkurrenca janë  në përjesëtime të zhdrejta.  

Me një fjalë kjo punë bëhet me shumë pasion, dashuri dhe përkushtim dhe kërkon shumë investim (financiar dhe jo)! Kështu që pas ca kohe arrin ta dallosh lehtë se cili lokal ka pas tij një profesionist ose të paktën një person që e do vërtet këtë biznes.

Më pëlqejnë jashtë mase vendet e vogla me personalitet e me shije dhe Hemingway Bar Tirana, është pikërisht kështu: një oaz i vogël ku çdo gjë është me kujdes e ‘rastësishme’, ku çdo detaj është i kuruar. 

© Courtesy FB Hemingway Bar Tirana

Zgjedhja e pijeve në Hemingway është fantastike, me një koleksion Rum ku mund të eksperimentosh me shijet si askund tjetër. Servirja është gjithmonë perfekte, me gotat më të veçanta, mbajtëset apo shoqërueset që vetëm dikush që e ka aq për zemër atë vend siç është Rudi, mund të bëjë.

E veçanta është që vendet e mira mbledhin edhe njerëz të mirë. Hemingway ka komunitetin e vet të njerëzve të veçantë, të rehatshëm, që besojnë në diçka dhe që kanë pasionet e tyre.

Mund të flas për Hemingway shumë gjatë por nuk nuk dua ta zgjas shumë sepse mjafton të kalosh në një nga rrugët më të bukura dhe të shijosh një pije atje thjesht në mes të rrugës me pemë, ku të paktën na duket vetja sikur ende i përkasim këtij qyteti.

Natë Jazz & Bossa Nova @ Heminway Bar Tirana

Si dikush që gjithmonë gjen diçka për të përmirësuar e vetmja gjë që do të shtoja eshtë një menu ushqimesh për të shoqëruar pijet e mrekullueshme, dhe këtë e them për dy arsye: e para sepse për mua një bar i mirë duhet të shërbejë një menu ushqimesh, dhe e dyta sepse Rudi do të përgatiste pjata të shijshme nga cepa të ndryshëm të botës, por di edhe që e vetmja arsye që kjo nuk ndodh është sepse vendi është shumë i vogël, kështu që nuk kam ç’them më shumë, thjesht që e dua shumë Hemingway-n dhe nuk jam e vetmja!

Shumë 'Sweet'!

Të dielat ‘tradicionale’

Të dielat, sidomos ato me diell janë koha kur të gjithë kanë të njejtin mendim: të hanë një drekë në periferi. Ideja në thelb, nuk është e keqe por sa herë që më vjen një propozim i tillë përpiqem t’a evitoj.

Jo sepse nuk më pëlqen të shijoj një dreke të qetë në hije, në ajër (më) të pastër apo të zbuloj shije tradicionale, por sepse eksperiencat e përsëritura kanë treguar që ka diçka që nuk shkon dhe që nuk të jep kënaqësinë e pritur.

Kisha dëgjuar për Nano Resort fjalë shumë të mira, dhe sigurisht që isha shumë e interesuar t’a provoja. Herën e parë që shkova nuk kishte vend dhe na njoftuan që duhet të rezervonim më parë. Për këtë arsye këtë herë rezervuam parapakisht, ku personi shumë i sjellshëm në telefon më shpjegoi që ora 13.00-14.00 ishte fashë shumë e zënë dhe më sugjeroi një orar pak më të vonët. Kur arritëm, teksa prisnim që të bëhej gati tavolina u endëm pak nëpër kopshte ku situata na u paraqit edhe më premtuese, sepse ato çka do provonim ishin pikërisht të kultivuara aty.

Në momentin që arritëm të uleshim në tavolinë filluan edhe problemet tona. Kisha idenë që kur rezervon, nuk të duhet të presësh 30 minuta për të hequr pjatat e klientëve përpara nesh, 20 minuta për të shtruar një mbulesë të re, 10 të tjera për të marrë porosinë e kështu me radhë deri në fund kur na u deshën rreth 40 minuta për të marrë faturën.

Është e kotë të them që patëm mundësinë të shikonim një Menu apo të bënim ndonjë proces me lezet, sepse pritja e gjatë mes çdo hallke, na shtyu që porosinë t'a jepnim sa më me ngut se ndoshta na ikte rasti.

Porosia në fakt erdhi shumë shpejt (parapërgatitja është OK me volume të tilla) dhe ushqimi ishte vërtet i prezantuar mirë dhe i shijshëm. Personalisht nuk e kam shumë përzemër ushqimin tradicional por në këtë rast pashë një trajtim shumë të kuruar të pjatave tipike, dhe kjo më pëlqeu shumë.

Antipasta e shtëpisë (Gjalpë me erëza, ullinj, domate qershi, turshi etj.)

Sallatë me disa lloje domatesh dhe disa lloje gjethesh 

Mish keci me përshesh

Djathë i bardhë në petë me susam dhe erëza

Zog i i pjekur me oriz

Ambjenti ishte vërtet i bukur dhe i kuruar por hapësira e madhe, sasia e tavolinave dhe masiviteti i klientëve e vendoste qartë stafin në vështirësi. Kamarierët tentonin të qetësonin klientët e bezdisur nga pritjet tejet të gjata, por fakti që harronin pjesë të takëmeve (për gjysmën e drekës nuk na erdhën pecetat psh.), vraponin lartë e poshtë si të çakërdisur nuk besoj se e ndihmonte ndopak situatën.

Fatura në fund nuk ishte e paarsyshme duke marrë parasysh që ambjenti, përgatitja dhe ushqimi ishin ndryshe nga standarti i zonës përreth. Për të krijuar një ide një antipastë e shtëpisë (për 4 persona) dhe dy pjata kryesore (të përbashkëta) me bazë mishi, të cilat ishin shumë të bollshme na kushtoi rreth 1500-1700 Lekë personi.

© Photo courtesy: Isi Topçiu

© Photo courtesy: Isi Topçiu

A do kthehesha përsëri?

Nuk e di nëse do kthehesha. Ndoshta do përpiqesha të evitoja të dielat, sepse mendoj që ‘E diela’ është problemi i përbashkët i të gjithë restoranteve në rrethinat e Tiranës, që nuk arrijnë të menaxhojnë drejt situatën e ngarkuar sepse punojnë vetëm një ditë (ose maksimumi dy) dhe duhet të kompesojnë pjesën tjetër financiarisht. Megjithatë e gjithë kjo më bëri të "peshoj" atë çka është më e rëndësishme në një biznes të tillë: Ushqimi apo Shërbimi. Ky është një nga rastet kur edhe një vend i pëlqyeshëm mund të kthehet në një vend të pa frekuentueshëm për shkak të shërbimit të keq, ashtu sikur se do të ishte edhe e kundërta.

Me shumë durim: Sweet!
Nëse do të më duhet të rekomandoja një vend tradicional do të ishte një opsion që do e zgjidhja por duke u parapërgatitur për pritjen e mundshme. 

Si të njohim një Ekspres të bërë mirë?

Jam e bindur që kafeja ka shumë fansa, madje edhe ata që nuk janë, ndoshta nuk kanë pirë kafenë e duhur.

Unë kam folur këtu për vendet dhe për cappuccino-n e bërë mirë më parë dhe përsëri them që të gjesh një ekspres të bërë mirë nuk është aq e lehtë. Prandaj do përpiqem të përshkruaj shkurtimisht se çfarë duhet të kemi parasysh kur pijmë një ekspres, duke e ndarë në pjesën e kualitetit të kafesë (1 dhe 2) dhe pjesën e teknikës së trasformimit korrekt në lëng (3 dhe 4)

Mishela

Gjithçka nis nga origjina. Kokrrat e kafesë, pasi përzgjidhen në vendet e origjinës, selektohen sipas cilësisë dhe më pas shpërndahen në fabrika të ndryshme. Në këto fabrika, të cilat janë gjithashtu të markave të ndryshme, përgatitet ajo që quhet mishela, ose përzierja e llojeve të ndryshme të kafesë. Secila markë ka raportet e veta të përzierjeve dhe të llojeve, receta këto që mbahen sekret.

Arabike apo Robuste

Kafetë ndahen në dy kategori: Arabike dhe Robuste. E para është një kafe e cilësisë së lartë, me aromë e shije delikate, me ngjyrë të çelët dhe më e hollë.

Robuste është një kafe me aromë dhe shije shumë të fortë, ngjyrë të errët, më e trashë dhe zakonisht përbëhet prej kokrrave të kafesë me cilësi më të ulët.

Legjendë urbane
Shpesh dëgjojmë që kur kafeja e mban sheqerin sipër është e bërë siç duhet. Në fakt, kjo është një legjendë urbane sepse në të vërtetë një kafe që e mban sheqerin është ose një kafe Robuste, shumë e trashë dhe jo cilësore, ose një kafe, siç quhet rëndom, e “djegur”… ose të dyja. Prandaj duhet të kemi kujdes dhe t’i besojmë vetëm shijes. Sepse shija e kafesë është ajo që do të na mbetet në gjuhë edhe disa orë pasi e kemi konsumuar.

Pasi të keni përzgjdhur markën tuaj të parapëlqyer, në varësi të shijes, është koha për ta shijuar atë. Kështu nëse duam të dallojmë një kafe të transformuar në mënyrë korrekte duhet të kemi parasysh këto detaje:

Nxehtësia

Nxehtësia është thelbësore për kafenë. Nëse temperatura është shumë e lartë ajo e djeg kafenë, nëse është shumë e ulët kafeja nuk ekstradohet në mënyrë korrekte. Nxehtësia rregullohet nga vetë pajisja e ekspresit por banakjeri duhet të njohë doemos parametrat.

Përveç temperaturës së brendshme duhet të kemi kujdes edhe nxehtësinë që del jashtë ekspresit dhe ngroh filxhanët që qëndrojnë mbi makinerinë e ekspresit, të cilët idealisht duhet të mos jenë shumë të nxehtë.

Në momentin që e marrim filxhanin e kafesë dhe ai është shumë i nxehtë për ta prekur me dorë, e jo më për ta afruar në buzë, do të thotë që kafeja ka shanse të jetë “djegur” për shkak të nxehtësisë në të cilën është mbajtur filxhani.

Legjendë urbane

Shpesh nëpër bare shikoj peceta ose peshqirë të hedhur mbi makinën e ekpresit, dhe po të pyesësh drejtuesit të shpjegojnë që kjo I mban filxhanët e ngrohtë. Në të vëretë, filxhanët ngrohen mjaftueshëm dhe nuk kanë nevojë për “kuverta” përsipër, të cilat do t’I ngohnin shumë më tepër seç duhet, e dyta kjo nuk lë ekpresin të çlirojë nxehtësinë dhe mund të dëmtojë pjesë të ndryshme të brendshme.

Ngjyra

Nëse ngjyra e kremit është shumë e errët do të thotë që kafeja është e “djegur”. Më konkretisht, kafeja është bluar shumë imët, duke e penguar ujin të kalojë përmes filtrit në mënyrën e duhur, do të bëjë që uji I nxehtë të rrisë temperaturën dhe të djegë produktin final. Kjo kafe do të jetë shumë e hidhur dhe me një shije të djegur në fund.

Nëse kafeja është shumë e çelët, gati e verdhë, për shkak të mosbluarjes korrekte, në këtë rast shumë të trashë, uji kaon shumë shpejt duke e filtruar shumë pak kafenë. Rrjedhimisht kafeja do të jetë shumë e hollë dhe pa shumë shije. 

Ekspresi I bërë mirë duhet të ketë një ngjyrë të bukur lajthi, me krem të plotë dhe homogjen por jo të trashë si shkumë, dhe nëse cilësia e kafesë është e lartë do të ketë një “tigraturë” disa vija të holla me ngjyrë pak më të errët.