Ibiza - Ishulli që nuk ...njeh krizë

Si përfundim momentin e fundit vendosa të shkoj në Ibiza vërtet, dhe ishte ashtu siç mendohet të jetë: e zhurmshme, kaotike, ritmike dhe e pagjumë.

Dua të jap disa sugjerime për ata që mund të jenë kuriozë, edhe pse është jashtë ‘teme” meqënëse fokusi është shqipëria, dhe jashtë ‘stine’ meqënëse nuk është periudha e përgatitjeve për pushimet verore.

“Turizmi jonë ka ende për të mësuar shumë, dhe është shumë larg të qënit siç duhet, por asnjë vend nuk është perfekt. Vazhdoj të besoj se diferencimi i shërbimeve dhe produkteve do të sillte një përmirësim, dhe njëkohësisht edhe një thyerje të steriotipeve të mënyrës së jetesës.”  

Ajo çka më pëlqeu?

·         Festat

Festat e gjata dhe klubet me kapacitete deri në 10 000 vetë janë arësyeja kryesore pse të rinjtë nga çdo cep i botës mbidhen atje për të festuar.

Në 5 diskotekat më gjigande dhe në modë (Pacha, Space, Ushuaia, Privilege, Amnesia etj) luajnë brenda natës shumë Dj të famshëm, të cilët ose luajnë njëkohësisht ose krijojnë line up-e që zgjasin deri në 24 orë. Eksperienca është fantastike: muzika e duhur, njerëzit me qëndrimin e duhur dhe me vetëdijen përse janë aty, atmosfera madhështore.

Për ata që duan muzikën, pavarësisht zhanrit, është vërtet një eksperiencë e bukur sidomos pasi ke kaluar një vit në ato pak klubet e Tiranës duke dëgjuar të njejtat këngë për 3 vjet rresht mes një turme të flashkët.

Nga ana tjetër klubet e Ibizës janë edhe motorri kryesor i gjenerimit të të ardhurave në ishull, sepse billboardet janë te veshura më reklamat e dj-ve që luajnë, kudo nëpër rrugë shiten biletat e eventeve, rrugët janë plot me dyqane dhe tezga që shesin materialet promocionale zyrtare ose jo të tyre dhe pyetja që bëhet më shpesh është: “në cilën festë do shkoni sot?” 

Festat e Cream Ibiza, të enjteve në Amnesia

Ritchie Hawtin @ Ushuaia

Ora 18.00 @ Ushuaia

Luciano @ Ushuaia

            Natyra

Cala Bassa

Për shkak të ritmit dhe dinamikës së festave mbetet relativisht pak kohë për të vizituar ishullin.  Megjtihatë ja vlen ta ‘torturosh’ pak vehten dhe të shohësh disa nga plazhet e gjiret përreth ishullit, si dhe Formentera-n, ishullin e vogël ekologjik dhe të qetë të Ibizës. Fantastike! E gjithë panorama ka diçka ndryshe nga vendet përreth nesh, ndoshta diçka më ekzotike. Në fund ajo ç’ka është më e mira, është që mund ta shijoje atë natyrë aq të bukur në plazhet e shumta natyraliste apo qoftë në plazhet private me ndërtime shumë mirë të menduara dhe estetike, që të lejojnë të shijosh gjithsesi bukurinë e natyrës Balearike. 

Pra, shënoni që një vizitë në Formentera duhet ta bëni patjetër, qoftë me tragetet nga Eivissa (porti i Ibiza-s) dhe të kaloni ditën atje, ose me anijet ku gjatë rrugës ka pije, muzikë dhe festë ose siç njihen si “Boat Party”. Të tjera plazhe shumë të bukura janë gjiret (që quhen 'Cala') në pjesën veri perëndimore të ishullit ku nuk duhet humbur perëndimi i diellit sepse është vërtet i bukur.

Formentera

Perëndimi në Formentera

Cala Conte

Perëndimi në Cala Conte

Sunset Ashram Restaurant

Ajo çka nuk më pëlqeu?

·         Çmimet

 Është më se e kuptueshme përse çmimet janë aq të larta, dhe nuk mund të them që është diçka e papritur. Nga ana tjetër perceptimi ndryshon edhe në varësi të nivelit ekonomik të secilit, megjithatë duhet patur parasysh që për një përson në një javë duhen të paktën 1500 Euro që të mund të përballosh, fjetjen, ushqim (jo gjithmonë në restorante), hyrjet në festa, pijet dhe ndonjë shpenzim tjetër, ndërsa udhëtimi shkon minimalisht 300 Euro me udhetimet low cost, të cilat të kufizojnë shumë edhe lidhur me nr e bagazheve dhe peshën e tyre. Ajo që do t’ju shpenzojë janë biletat e klubeve të cilat për festat më të mira (dhe më të gjata) kushtojnë deri 70 Euro, pa përfshirë asnjë pije. Për festat më të ‘mërzitshme’ ose të dhurojnë promotorët free pass gjatë ditës ose çmimi ulet deri në 30 Euro. Pijet kushtojnë rreth 15 Euro në klubet më të mëdha. Kuptohet këto janë çmime reference, shpenzimet varen gjithmonë nga ato që dëshironi të bëni.

Në plazhet private në përgjithësi të rinjtë nuk marrin çadra apo shazllongje me qera, sepse kushtojnë nga 30-50 Euro në vendet më të mira. Restorantet gjithashtu janë mjaft të shtrenjta dhe duhet llogaritur një çmim nga 30-50 Euro për një drekë/darkë të mirë.  

·         Promotorët

Një pjesë shumë e madhe e të rinjve që popullojnë ishullin, punojnë aty si personel shërbimi dhe si promotorë. Clubet e mëdha, punësojnë të rinj për të shitur biletat për të cilat ata marrin përqindje. Kështu promotorët janë agjentë shitjesh të cilët në varësi të aftësisë së tyre për të folur gjuhë të ndryshme, apo për të ‘hyrë në muhabet’ përpiqen të të bindin përse duhet të shkosh në një festë dhe jo në një tjetër.

Problemi është që janë vërtet shumë promotorë dhe aq shumë bare/clube/plazhe që përdorin promotorë sa është e pamundur të flasësh me secilin prej tyre, dhe qasjet e tyre të vazhdueshme bëhen të bezdisshme pas një farë kohe. 

CBbC @ Cala Bassa

CBbC Restaurant @ Cala Bassa

Përpos këtyre, duke patur profilin e një vendi të populluar nga turistë shërbimi jo kudo është më i miri dhe ndodh shumë shpesh, sidomos në qendër, të pish kafe shumë të keqe, të hash ushqim shumë të keq, të pish pije të këqija dhe të bësh plazh në plazhe jo fort të pastra. Po, ka edhe kështu, madje mu në qendër në Platja d’en Bossa apo në Bora Bora, plazhin e famshëm. Megjithatë, si kudo, vendet ku shkojnë masivisht turistët nuk janë zgjdhja e duhur, madje janë parimisht ajo që duhet evituar, por ka aq shumë vende të tjera të mrekullueshme, ku mund të provosh specialitete nga më të ndryshmet, të marrësh shërbim shumë të mirë, sigurisht në varësi edhe të asaj që paguan.

Ajo që më pëlqen shumë në vendet turistike jashtë shqipërisë është gjithmonë mundësia për të zgjedhur shërbimin sipas shijes dhe mundësisë, me një fjalë: Ka për të gjithë! 
 

Ciao Ciao Restaurant @ Playa D'en Bossa

Sweet!

Një rapsodi moderne

Kam qënë shumë pak herë në Shëngjin, ndoshta 3 herë gjithsej, dhe nga këto mbaj mend rrugën, e cila më kujton çdo herë sa njerëz të papërgjegjshëm ngasin makinat në këtë vend, plazhi tejet i populluar dhe tabelat e restoranteve, bareve e shërbimeve të tjera me titujt e shumllojshëm plot ‘fantazi’ e gabime ortografike që përfundojnë nëpër Facebook për shpoti (me të drejtë).

Emërtime kreative

Kur më rekomanduan të shkoja tek Rapsodia, u kujtova menjëherë se ku ishte sepse e kisha fiksuar si një nga vendet me emrin më ‘normal’ në morinë e çudirave. Tani mendoj që emri është në sintoni me gjithçka tjetër.

Restoranti kishte dekor të thjeshtë por me disa zgjedhje tradicionale shumë të këndshme e të përshtatshme, siç është tavani i drurit i punuar me dorë, perdet e bardha prej pëlhure, si dhe guri i përdorur në kolona apo poçet e baltës për zbukurim.

Një kamariere na ndihmoi të zgjidhnim tavolinën. Më pëlqen prezenca femërore në një restorant apo bar, edhe pse çuditërisht është rralluar me kalimin e viteve, duke u zevendësuar nga kamarierë të rinj sezonalë dhe provizorë, të cilët nuk i ka mësuar kush të shërbejnë siç duhet, megjithatë kjo është një temë të cilës do t’i rikthehem në vijim.

Pas sistemimit, momenti më i rëndësishme në restorant është ai i porosisë, prandaj pasi të kem parë Menu-në, preferoj të konsolutohem me Chef-in apo një kryekamarier për pjatën e ditës apo për ndonjë sugjerim.  Tek Rapsodia, për të marrë porosinë erdhi vetë Chef-i, i cili pasi vendosëm, na  pyeti nëse kishim ndonjë alergji të caktuar meqënëse kishim zgjedhur dy prej menuve të provës (Tasting Menu), që përbëheshin nga disa pjata të ndryshme. Ideja e menuve të provës më pëlqeu shumë së pari sepse kisha shkuar pikërisht për të provuar sa më shumë specialitete dhe së dyti sepse të lejon të provosh pak nga të gjitha pa ekzagjeruar dhe pa u rënduar. Nga llojet e ndryshme të menuve ne zgjodhëm Rapsodia e Peshkut (me bazë peshku) dhe Rapsodia e Etheve (me bazë mishi dhe peshku).

Karkalec me karrota

Karkalec me shurup pishe/ me shurup shege

 Menutë përbeheshin nga rreth 7 servirje (pjata) të cilat gërshetonin në mënyrë shumë harmonike përbërësit lokal, duke ruajtur një lloj tradicionaliteti me përbërës të cilët nuk janë përdorur rëndom në tryezat tona, për të realizuar pjata të veçanta dhe mbi të gjitha shumë të shijshme. 

Barbun/ kallamar me pure

Dua të theksoj që vetëm përzgjedhja e përbërësve është tipike për pozicionin tonë gjeografik (shega, pisha, luleborë, ftoi etj) kurse kombinimi apo përpunimi është krejtësisht modern. Kjo është një tendencë e re dhe interesante që patjetër duhet të zhvillohet në restorantet shqiptare, të cilat deri tani duket sikur janë ndarë në dy fronte: ato që kanë vrapuar pas ‘të huajës’ duke eleminuar fare traditën dhe ato që kanë qendruar thjeshtësisht tradicionale. 

Përgjatë shijimit të gjatë disa nga pjatat që provuam ishin karkaleca me salcë shege e pishe, karkalec me karrotë, sepie me pure qiqrash, suffle’ me mozzarella, ravioli me karrotë, zemër file’ etj.  

Megjitahtë ajo që pata më përzemër nga të gjitha pjatat ishte djathi i zonën i stazhionuar në 5 menyra të ndryshme: stazhionim në tokë, në bar të thatë, i zier me petale të lulëkuqes, në infuzion rozmarine dhe i tymosur. Për secilin nga djathrat shërbehej edhe një reçel artizanal respektivisht: recel ftoi, kungulli, rrëshire, kumbulle dhe speci.

Pas setit të djathrave porositëm edhe akullore e semifredo me disa shije (lulebore, zabaione, konjak dhe çokollatë)   

Djathë i stazhionuar në 5 mënyra me 5 reçelë shoqërues

Akullore dhe semifredo

Të kesh informacion mbi përbërësit e pjatës që ke përpara është shumë e rëndësishme, për këtë menutë po bëhen gjithmonë e më të detajuara në përshkrimin e përbërësve të një gatimi jo vetëm për të promovuar pjatën, e cila mund të jetë komplekse, por për t’i dhënë mundësi klientit të shikojë përbërësit në mënyrë që të evitojë diçka që nuk i pëlqen apo që e dëmton fizikisht (alergji të ndryshme apo probleme me tretjen psh.).

Rapsodia në fakt i “kaloi provat” e lidhura me informimin, nëpërmjet Menusë, pyetjes për alergjinë dhe mbi të gjitha për secilën pjatë kamarieri që e servirte bënte një përshkrim të shkurtër mbi përbërësit. Së fundi, por jo pak e rëndësishme: çmimi justifikonte cilësinë, një cilësi jo të zakonshme në atë zonë.

Sweet, Sweet.

  

Dhërmiu - Ish-Parajsa (pjesa II)

 Kohët e fundit, nërrjetet sociale, përveç fotografive dhe “check in”-eve ka shumë, por vërtetë shumë statuse që lidhen me shërbimin e keq në Dhërmi (kryesisht), dhe imgjinoj që ka edhe shumë të tjerë si puna ime që kanë po aq shumë ankesa por që thjesht nuk i kemi postuar. Në çdo diskutim apo tavolinë ku flitet për Dhërmiun ka pakënaqësi dhe pothuaj secili ka nga një histori për të treguar, shpesh të njejta, gjithmonë të shëmtuara. Teksa po shkruaja pjesën e parë të shkrimit, kam takuar miq me të cilët kemi diskutuar për disa nga vendet që kam përmendur në shkrim dhe vura re se mendimet janë shpesh të ndryshme për të njejtat vende. Për shembull, me një miken time po bisedoja për “Mykonos resort”ku ajo kishte kaluar pushimet dhe ishte mjaft e kënaqur, ndersa miq të tjerëkishin pakënaqësi nga “Nikki Beach”. Sigurisht, përvojat janë të ndryshme dhe ndonjëherë ka disa arsye pse një vend, herë mund të na duket i mirë e herë jo, duke filluar që nga predispozita jonë e duke vijuar me kë jemi shoqëruar dhe nëse njohim dikë (mundësisht pronarin ose menaxherine lokalit). Përpos të gjitha këtyre, ajo që mbetet është fakti se këto vende nuk kanë një standart në shërbimin që ofrojnë dhe kjo bën që një herë të jetë mirë e një herë jo. Por, klienti nuk mund të luajë bingo me shpenzimet e tij dhe as ofruesit e shërbimit nuk mund të tallen me klientin. 

Evente dhe shembull dekori

Trafik makinash luksoze

Përse vijmë përsëri këtu?

Kjo është pyetja e duhur që duhet t’ia bëjmë vetes çdo herë që vendosim të shkojmë në Dhërmi dhe vendosim të shpenzojmë mesatarisht 17 000 lekë për një fundjavë. Përgjigjja për mua ka qenë deti i mrekullueshëm por përveç faktit që ai po shkatërrohet, mbetet e pamjaftueshme përballë arsyeve përse nuk duhet të shkojmë. Mbaj mend, para 5-6 vitesh (në mos gabohem), Saranda u boshatis nga pushuesit për shkak të çmimeve shumë të shtrenjta dhe shërbimit jo të mirë. Atëhere nuk kishte shumë mundësi të tjera dhe mungesa e vizave kushtëzonte zgjedhjet, e përsëri klientët u larguan. Klientët në këtë rast ndoshta ishin më pak të ‘shëtitur’ se sot, ndoshta kishin më pak pretendime, më pak para por ndoshta më shumë vullnet. Klienti dhe ofruesi i shërbimit ndërveprojnë dhe ajo që nuk kuptoj është se si një klient i keqtrajtuar rikthehet në të njëjtin vend. Kjo e bën të mendojë ofruesin e shërbimit se është në rregull.

Një natë shkova tek "Havana", e dija që edhe natën nuk duhet të shkoja (meqë ditën nuk shkoja) por e mora me sportivitet. Bëra shumë  gabim, por më bindi përfundimisht që nuk duhet të ve më këmbë në atë vend.

Shkova relativisht herët dhe prita në radhë edhe pse më parë kam qënë kliente e rregullt e lokalit. Pagova 500 Lek në hyrje kur nuk ka asnjë event dhe kur në lokalet e tjera nuk paguhet. Brenda ishte bosh por çdo tavolinë ishte e rezervuar. Gjetëm një gjysmë tavoline sepse e ndamë më një grup që na e mundësoi këtë. Shkuam për të porositur pije dhe na thanë që do vinte kamarieri. Nuk erdhi. E kërkuam, gjetëm një kamarier por na tha që nuk ishte përgjegjës i asaj pjese. Gjetëm një tjetër, ky nuk ishte kamarier, ishte menaxher. Shkuam te bari, porositëm. Pijet erdhën gabim. Paguam më shumë, por kjo s’ka problem se e kuptoj pse-në. Lokali vazhdonte të ishte bosh. Klientë vinin, kërkonin një copë vend ku të mbështesnin një gotë dhe vende nuk kishte. Pashë shumë klientë që tentonin të afroheshin nëpër tavolinat e rezervuara dhe ‘përziheshin’nga kamarierët apo menaxherët. Frustrim. Pastaj filluan të vijnë rezervuesit.Shkëlqenin. Mosha mesatare 16 vjeç. Kamarierët vërshonin drejt tyre. Fotografi. Shampanjë. Minifunde, taka, peroksid, xixa, taka. Frustrim. Pastaj u hoq muzika se ishte ora 12. Pritëm pak. U rikthye muzika. DJ Aldo. Frustrim. Laca. Muzikë bullgare. Njerëz që rrinë. Shampanja lumë. Shkova në tualet. Po ç’tualet?!! Pisllëk.Taka, minifunde, pudër, krem, xixa, shëmti. U ktheva. Muzika tmerr. Të njejtat këngë çdo ditë e çdo natë. Të shëmtura. Edhe komerciale edhe të para 3 viteve.

Frustrim. Prishje qejfi. Tmerr.

Kjo ishte një darkë e zakonshme në “Havana” Dhërmi. I rashë shkurt se akoma mërzitem kur e kujtoj. E di që kjo është edhe eksperienca e shumë të tjerëve dhe nuk është asgjë e re. Di edhe që ka nostalgji për atë vend në një kohë tjetër, ku çdo gjë ishte ndryshe. Por vit pas viti përkeqësohet dhe nuk e gjen më veten aty. Ky është vendi ku ti je klienti më pa vlerë, sepse nuk të duan ty. Madje nuk e dinë që ti je dhe quhesh“klient”. Tashmë klientela më e pëlqyer është ajo që rezervon tavolinë, blen shampanjë me fishekzjarre, vishet, ngjishet dhe rri.

Nuk jemi ne që blejmë 2-3 apo qoftë edhe më shumë pije. Që duam të shijojmë natyrën e bukur dhe muzikën e mirë. Ne jemi demode, sepse nuk jemi askushi. Nuk jemi as ‘klienti’, pra nuk i duan paratë tona. E kuptoj, ekonomi. Por ka gjasa që klientët që duan sot, të jenë ata që nuk vijnë sepse dinë se çfarë duan por sepse vijnë edhe të tjerët. Mund të jenë ata që nuk u intereson shërbimi dhe as nuk i bën përshtypje sepse ata e marrin atë që duan, duke shpenzuar, duke ngarë makina luksoze pra duke ‘blerë’ vëmendjen. Nëse këta do shkonin diku tjetër nuk do binin në sy, nuk do mund të bënin ‘show’.

Shërbimet në Dhërmi po shtohen çdo vit. Përkrah restoranteve, plazheve, bareve, parkingjeve, dyqaneve, motorrëve të ujit me qera, tashmë ka edhe 3 kazino. Fiks ajo që kishim nevojë!

Lojra Fati (njëra nga)

Parcing?

E meqë po flasim për shumëllojshmëri shërbimi, ajo që nuk kuptoj fare fare është përse duhet të jenë të gjitha vendet njësoj?! Përse unë që u mërzita nga “Havana”, të mos kem mundësinë të shkoj diku tjetër?! Përse të mos mund të zgjedh mënyrën se ku dhe si të shpenzoj paratë e mia?!

Përse të gjitha plazhet janë njësoj, përse shërbimi është kudo njësoj (i keq), përse cilësia është kudo e ulët?! Sepse askush nuk mendon për klientin. Për fat të keq, një pjesë e ‘investitorëve’ që mbajnë titullin a lartmadhënishëm ‘Pronari’, nuk e bëjnë biznesin që t’i pëlqejë klientit, por që t’i pëlqejë atij dhe ai aty të jetë i plotfuqishmi. Arenë me një fjalë, jo shërbim. Problemi është që këta në të shumtën e rasteve qëllojnë të jenë pa pike imagjinate, kreativiteti, inteligjence, shkollimi (ndoshta edhe të gjitha bashkë) dhe duan të bëjnë gjëra madhështore, që ata të duartrokiten dhe të kihen zili.

Pasi përfundohet vepra e madhe, e mbi të gjitha masive, duhet të mbushet me njerëz (jo me klientë, se nuk përdoret ky term). Mirëpo qëtë mbushet nuk mjafton shpura e ‘pronarit’ por duhet të vijnë edhe të tjerë. Atehëre, dilet vërdallë, merret shembulli më i mirë, që në rastin konkret është darka tek “Havana”me shampanjë dhe dreka te “Lollipop” me Corona e me Dj Aldo-n (apo të ngjashëm). Ky është shembulli i suksesit!!

Vendet masive dhe masa nuk është dhe asnjëherë nuk do të jetë e rafinuar, masa sigurisht që nuk do cilësi, por masa është një grupim, një grupim me maksimumi 2000 veta që duan të njejtën gjë. Por kur nuk ka aq shumë njerëz që të mbushin kaq shumë bare të këtij tipi dhe ndërkohë ka edhe njerëz me shije të ndryshme, përse të gjitha vendet duhet të jenë masive?

Rezultati: 1 grupim njerëzish të cilit po i referohem si“masa”, 100 bare njësoj që presin ‘masën’ që ndërkohë është diku tjetër, dhe një grup i vogël referuar si “kapriciozët” që nuk kanë asnjë vend ku tëshkojnë.

Sour, Sour, Sour

Dhërmiu - Ish-Parajsa (pjesa I)

Përtej të gjithë premtimeve dhe parashikimeve që kisha për të mos pushuar më në Shqipëri, përfundova në Dhërmi. Zgjedhja ishte e sforcuar në sajë të disa rethanave të caktuara, kështu që u nisa me idenë që do të bëja vetëm pushim, sepse vërtet kisha nevojë, dhe përpos kësaj e dija që nuk mund të pretendoja më shumë se kaq. Pushimin e mendova sipas një rregulli shumë bazik:
Pushim = Gjumë+Plazh.

Gjumi

Hoteli ku qëndrova ishte i ri, quhej “Greccia Hotel”, përveç emrit (Greqi në italisht???!!) ishte vërtet shumë i bukur, i pastër dhe komod, i ndërtuar më materiale cilësore dhe me kujdes. Dhomat ishin me pamje shumë të bukur nga deti dhe me lehtësirat e nevojshme. Ishte një nga ato hotele që do t’i rizgjidhja edhe nëse do të kisha nevojë për një fundjavë buzë detit në një nga stinët e tjera.

Ajo që nuk pata të qartë ishte “politika” e çmimeve të hotelit, sepse çmimet me sa duket ishin aq të ndryshueshme saqë edhe pasi kisha paguar 2 javë më parë 50% të shumës të qëndrimit tim prej 9 netësh, pati një tentativë për të ndryshuar çmimin sepse tashmë dhoma vlente 60 Euro/nata.

Përveç kësaj, kalova 4 ditët e para të qëndrimit tim në hotel duke iu përgjigjur pyetjes “Goce ku po shkon ti?” sa herë hyja në hotel, meqënëse nuk kishte një recepsion dhe recepsionist dhe me sa duket pronari kishte probleme me kujtesën fotografikeJ

Për paralelizëm (figurativ), vjet në Mykonos ku kalova 1 javë të mrekullueshme, nuk bëra asnjë parapagesë për rezervimin në një hotel në qendër të ishullit në periudhën më të populluar, edhe pse çmimi i dhomës ishte disa herë më i lartë dhe gjatë qëndrimit tim në hotel personeli i hotelit jo vetëm që më mbante mend fytyrën (madje edhe emrin) por ishin gati të ndihmonin për çdo lloj kërkese në çdo orë të ditës apo të natës qoftë. Gjithsesi, gjumin e sigurova.

Plazhi

E dija që “plazhet” që NUK bënin për mua ishin “Lollipop” dhe “Havana”, kështu që mendova të qëndroja sa më larg tyre dhe muzikës së tyre ‘nevrikosëse’. Për fat të keq, planin për të bërë plazh të qetë dhe natyral, ma ndryshoi makina që m’u prish në Llogara, kështu që nuk shkoja dot shumë larg. Plazhet që mund të vizitoja në këmbë ishin në pjesën ë Dhërmiut, kështu që i mora me rradhë...dhe u torturova! Nuk pati asgjë të re për sytë dhe veshët e mi, përveç se shkatërrimi me hapa galopantë. Dikur, edhe mund të gjeje një plazh jo privat, pa motorrë uji, pa muzikë tmerrësisht të lartë (dhe të shëmtuar) dhe kapardisje të shtirur, kurse në ditët e sotme nuk e ke këtë shans.

Një ditë shkova tek “Whisky”, u kënaqa për plot 3 orë,  sepse në orën 14.00 muzika u ngrit në kupë që qiellit për festën e drekës...që nuk di a mori kush pjesë, sepse mua të gjithë pushuesit m’u dukën shumë të përgjumur dhe të painteresuar...por ndoshta pasi ika unë (rreth orës 14.05) do të kenë ndodhur çudira me siguri.

Disa nga plazhet që vizitova ishin edhe “Mykonos Resort”, i cili dy vjet më parë quhej “Blu-Blu Dhërmi”, ishte një oaz i këndshëm dhe shumë i qetë. Këtë vit ofronte si risi shezlongët më të parehatshëm të bregdetit, shoqëruar me plot 10 këngë rumune/bullgare përgjatë gjithë ditës. Ajo që më bëri shumë përshtypje është se si një "Resort" ku dhomat (kolibet) kushtojnë diku tek 75-100 Euro/Nata mund të shërbejë kafe me cilësinë më të të ulët në treg.

Tek “Lollipop” e dija që nuk duhet të shkoja dhe kështu bëra duke i kursyer vehtes edhe ca festa dreke mes Coronave dhe tigrave të sfilitur të festave, që tek tuk u bie të fikët, që rrezikonin dëmtime serioze nga rënia e papritur nga banaku/stoli/karrigia/ tavolina etj.

Te “Havana”, di vetëm që nuk duhet të shkoj dhe nuk jam informuar mbi tendencat e fundit, por më mjafton fakti që nuk është më ai vendi i dikurshëm që të gjithë donim fort. Megjithatë, për “Havanën” kam shumë, por shumë gjëra për të thënë.

Tek “Dar Bar” si “oazi” i fundit, nuk kishte vende gati asnjëherë kështu që nuk dija a ia vlente të tentoja.

E pasi u enda e u enda, përfundova në një rrip të hollë “pa zot” ku munda të vendos çadrën time e të mos degjoja asnjë zhurmë tjetër përveç detit- atë që doja të dëgjoja.

Plazhi nuk më kënaqi, edhe pse uji dhe natyra janë ende (për fat) të mrekullueshëm, puna është, edhe për sa kohë do të jetë kështu? Kam frikë se edhe për shumë pak.

Restorantet

Restorantet janë pjesa që më mërzit më tepër në Dhërmi. Vendi më i famshëm tashmë është “Piratët”, që vërtet ofron një pamje shumë të bukur, por nuk di se si arrijnë që edhe ushqimi më i thjeshtë, si sallata, për shembull, të mos ketë pikë shije, ndërkohë që po të lexosh menunë përgatitesh për kuzhinë të sofistikuar dhe kushedi se çfarë përvoje kulinare.

Sigurisht, të kërkosh të pish një gotë verë të mirë (meqë je me pushime dhe do t’i bësh qejfin vehtes) por nuk mund të pish një shishe të tërë, është një kërkesë pa pikë kuptimi.

Një ditë, m’u desh të ha tek “Sarajet Pashait”, ku e di që në fillim që do të hash keq. Përveç se pjatat na erdhën për 5 minuta, ishin sigurisht të gjitha pa shije. Që të mos keqkuptohem, nuk kam asgjë kundra ushqimit që serviret shpejt, sidomos pasi vite të tëra je ankuar për të kundërtën, por natyrshëm lind pyetja sa kohë do një oktapod zgare që të piqet? Sigurisht që do ca kohë. Pyetja tjerër që i bëra vetes është përse një oktapod duhet të jetë i marinuar me erëza dhe madje edhe pikant? Sepse përveçse është i parapërgatitur, nuk është i freskët (truk i vjetër ky i marinimit për të mbuluar alternimin e aromës tek frutat e detit).

Një mëngjes, për lehtësi vendosëm të hanim mëngjes një një Bar-Restorant-Club-Pub-Disko- Cirk a jo, cirk jo,  që quhet “2 Lips”, me parimin “Një vezë nuk ka nevojë për mjeshtëri”, por e kishim gabim, sepse në Dhërmi, çdo gjë mund të bëhet keq, specialitet i zonës ky!

Fotot ilustrojnë pamjen dhë çmimin për “Omeletën’ me erë vaji, vezën sy të djegur, margarinën, djathin e bardhë 300 leksh(kg), dhe reçelin plastik. Për kafen...lere fare.

  

Mëngjesi pa shije

Sour, Sour, Sour