Përtej të gjithë premtimeve dhe parashikimeve që kisha për të mos pushuar më në Shqipëri, përfundova në Dhërmi. Zgjedhja ishte e sforcuar në sajë të disa rethanave të caktuara, kështu që u nisa me idenë që do të bëja vetëm pushim, sepse vërtet kisha nevojë, dhe përpos kësaj e dija që nuk mund të pretendoja më shumë se kaq. Pushimin e mendova sipas një rregulli shumë bazik:
Pushim = Gjumë+Plazh.
Gjumi
Hoteli ku qëndrova ishte i ri, quhej “Greccia
Hotel”, përveç emrit (Greqi në
italisht???!!) ishte vërtet shumë i bukur, i pastër dhe komod, i ndërtuar më
materiale cilësore dhe me kujdes. Dhomat ishin me pamje shumë të bukur nga deti
dhe me lehtësirat e nevojshme. Ishte një nga
ato hotele që do t’i rizgjidhja edhe nëse do
të kisha nevojë për një fundjavë buzë detit në një nga stinët e tjera.
Ajo që nuk pata të qartë ishte “politika” e çmimeve të
hotelit, sepse çmimet me sa duket ishin aq të ndryshueshme saqë edhe pasi kisha
paguar 2 javë më parë 50% të shumës të qëndrimit tim prej 9 netësh, pati një
tentativë për të ndryshuar çmimin sepse tashmë dhoma vlente 60 Euro/nata.
Përveç kësaj, kalova 4
ditët e para të qëndrimit tim në hotel duke iu
përgjigjur pyetjes “Goce ku po shkon ti?” sa herë hyja në hotel, meqënëse nuk kishte
një recepsion dhe recepsionist dhe me sa duket pronari kishte probleme me
kujtesën fotografikeJ
Për paralelizëm (figurativ), vjet në Mykonos ku kalova 1
javë të mrekullueshme, nuk bëra asnjë parapagesë për rezervimin në një hotel në
qendër të ishullit në periudhën më të populluar,
edhe pse çmimi i dhomës ishte disa herë më i lartë dhe gjatë qëndrimit tim në
hotel personeli i hotelit jo vetëm që më mbante mend fytyrën (madje edhe emrin)
por ishin gati të ndihmonin për çdo lloj kërkese në çdo orë të ditës apo të
natës qoftë. Gjithsesi, gjumin e sigurova.
Plazhi
E dija që “plazhet” që NUK bënin për mua ishin “Lollipop”
dhe “Havana”, kështu që mendova të qëndroja sa më larg tyre dhe muzikës së tyre
‘nevrikosëse’. Për fat të keq, planin për të
bërë plazh të qetë dhe natyral, ma ndryshoi makina që m’u
prish në Llogara, kështu që nuk shkoja dot
shumë larg. Plazhet që mund të vizitoja në këmbë ishin në pjesën ë Dhërmiut, kështu që i mora me rradhë...dhe u torturova!
Nuk pati asgjë të re për sytë dhe veshët e mi, përveç se shkatërrimi me hapa
galopantë. Dikur, edhe mund të gjeje një plazh jo privat, pa motorrë uji, pa
muzikë tmerrësisht të lartë (dhe të shëmtuar) dhe kapardisje të shtirur, kurse në ditët e
sotme nuk e ke këtë shans.
Një ditë shkova tek “Whisky”, u kënaqa për plot 3 orë, sepse në
orën 14.00 muzika u ngrit në kupë që qiellit për festën e drekës...që nuk di a
mori kush pjesë, sepse mua të gjithë
pushuesit m’u dukën shumë të përgjumur dhe
të painteresuar...por ndoshta pasi ika unë (rreth orës 14.05) do të kenë
ndodhur çudira me siguri.
Disa nga plazhet që vizitova ishin edhe “Mykonos Resort”,
i cili dy vjet më parë quhej “Blu-Blu Dhërmi”, ishte një oaz i këndshëm dhe shumë i qetë. Këtë
vit ofronte si risi shezlongët më të parehatshëm të bregdetit, shoqëruar me
plot 10 këngë rumune/bullgare përgjatë gjithë ditës. Ajo që më bëri shumë përshtypje është se si një "Resort" ku dhomat (kolibet) kushtojnë diku tek 75-100 Euro/Nata mund të shërbejë kafe me cilësinë më të të ulët në treg.
Tek “Lollipop” e dija që nuk duhet të shkoja dhe kështu
bëra duke i kursyer vehtes edhe ca festa dreke mes Coronave dhe tigrave të
sfilitur të festave, që tek tuk u bie të fikët, që rrezikonin dëmtime serioze
nga rënia e papritur nga banaku/stoli/karrigia/ tavolina etj.
Te “Havana”, di vetëm që nuk duhet të shkoj dhe nuk jam
informuar mbi tendencat e fundit, por më mjafton fakti që nuk është më ai vendi
i dikurshëm që të gjithë donim fort. Megjithatë, për “Havanën” kam shumë, por shumë gjëra për të thënë.
Tek “Dar Bar” si “oazi”
i fundit, nuk kishte vende gati asnjëherë
kështu që nuk dija a
ia vlente të tentoja.
E pasi u enda e u enda, përfundova në një rrip të hollë “pa
zot” ku munda të vendos çadrën time e të mos degjoja asnjë zhurmë tjetër përveç
detit- atë që doja të dëgjoja.
Plazhi nuk më kënaqi, edhe pse uji dhe natyra janë ende (për
fat) të mrekullueshëm, puna është, edhe për
sa kohë do të jetë kështu? Kam frikë se edhe
për shumë
pak.
Restorantet
Restorantet janë pjesa që më mërzit më tepër në Dhërmi.
Vendi më i famshëm tashmë është “Piratët”, që vërtet ofron një pamje shumë të bukur,
por nuk di se si arrijnë që edhe ushqimi më i thjeshtë, si sallata, për shembull, të mos ketë pikë shije, ndërkohë
që po të lexosh menunë përgatitesh për kuzhinë të sofistikuar dhe kushedi se
çfarë përvoje kulinare.
Sigurisht, të kërkosh të
pish një gotë verë të mirë (meqë je me pushime dhe do t’i
bësh qejfin vehtes) por nuk mund të pish një shishe të tërë, është një kërkesë pa pikë kuptimi.
Një ditë, m’u desh të
ha tek “Sarajet Pashait”, ku e di që në fillim që do të hash keq.
Përveç se pjatat na erdhën për 5 minuta,
ishin sigurisht të gjitha pa shije. Që të mos keqkuptohem, nuk kam asgjë kundra
ushqimit që serviret shpejt, sidomos pasi vite të tëra je ankuar për të
kundërtën, por natyrshëm lind pyetja sa kohë do një oktapod zgare që të piqet?
Sigurisht që do ca kohë. Pyetja tjerër që i
bëra vetes është përse një oktapod duhet të jetë i marinuar me erëza dhe madje
edhe pikant? Sepse përveçse është i
parapërgatitur, nuk është i freskët (truk i vjetër ky i marinimit për të
mbuluar alternimin e aromës tek frutat e detit).
Një mëngjes,
për lehtësi vendosëm të hanim mëngjes një një Bar-Restorant-Club-Pub-Disko-
Cirk a jo, cirk jo, që quhet “2
Lips”, me parimin “Një vezë nuk
ka nevojë për mjeshtëri”, por e kishim gabim,
sepse në Dhërmi, çdo gjë mund të bëhet keq, specialitet i zonës ky!
Fotot ilustrojnë pamjen dhë çmimin për “Omeletën’ me
erë vaji, vezën
sy të djegur, margarinën, djathin e bardhë
300 leksh(kg), dhe reçelin plastik. Për
kafen...lere fare.
 |
| Mëngjesi pa shije |
Sour, Sour, Sour
No comments:
Post a Comment